Tu się wszystko zaczęło - o studiowaniu psychologii

 

Początki bywają trudne. Zaczynasz szkołę średnią jako zdeklarowany humanista, ale w ostatniej klasie zmieniasz zdanie i zamiast wiedzy o społeczeństwie zdajesz biologię nie ucząc się jej w ogóle przez poprzednie dwa lata. Zdajesz maturę i pozostaje już tylko czekać na wyniki rekrutacji. Nadchodzi ten dzień. Drżącymi rękoma wpisujesz hasło do konta w Internetowym Systemie Rekrutacji i widzisz zielone światło. Jedziesz złożyć dokumenty. Okazuje się, że budynek Instytutu Psychologii jest co najmniej zabytkowy, ale Ty jeszcze jesteś pełen optymizmu i nazywasz go własnym Hogwartem.

Pierwszą trudnością dla nas była przeprowadzka do dużego miasta (chociaż teraz Lublin wcale się taki nie wydaje!). Dzień pierwszy: zostałyśmy zarzucone nieznanymi dla nas słowami: kampus, syjon, sylabus, skrypt, ECTS, indeks… do tego 170 osób na roku – jak na introwertyka i wyuczonego ekstraweryka dość niekomfortowa sytuacja. Ku naszemu zaskoczeniu plan zajęć nie obejmował godzin przedpołudniowych, tylko rozciągał się na całe dnie i wieczory, przeplatany półtoragodzinnymi przerwami (które trudno było zaplanować, bo jeszcze nie miałyśmy ulubionych miejscówek w nieznanym mieście). Nazwy większości przedmiotów na początku zupełnie nic nam nie mówiły, ale nasza uwaga szybko skupiła się na biologicznych podstawach zachowania i procesach poznawczych. Były to jednocześnie najbardziej fascynujące, ale także najtrudniejsze przedmioty, jakie nas czekały na psychologii. Wiadomo, że później na specjalności też bywało ciężko, ale przestawienie się z trybu szkoły średniej na tryb studiowania było dla nas prawdziwym wyzwaniem. Problemem stawało się nawet czytanie literatury, w której aż roiło się od specjalistycznego słownictwa, wykraczającego poza nasze ówczesne możliwości rozumowania. Nie mówiąc już o wszechobecnych nawiasach ze źródłem informacji, które w takim tekście czają się co dwa słowa i utrudniają zrozumienie. Poza tym, przy i tak zawalonym nauką planie dnia, niestety znajdują się w nim i tak przedmioty, które są typowymi zapychaczami czasu – takie jak informatyka (na której uczysz się jak wstawić wykres w Word) i filozofia. Od początku studiów postanowiłyśmy także być aktywne w praktyce – padło na koło naukowe. W kole spędziłyśmy 5 lat naszego życia i super wspominamy ten czas, poznałyśmy fajnych ludzi i poszerzyłyśmy horyzonty w projektach naukowych i na konferencjach. No dobra, przetrwałyśmy pierwszy rok, co sprawiło, że byłyśmy psychologami w 20% (tak, liczyłyśmy to co semestr).

Drugi rok minął pod znakiem królowej nauk, czyli w naszym przypadku – statystyki. Później doszła do tego jeszcze psychometria, która dla humanisty też jest ciężkim orzechem do zgryzienia. Nigdy nie pomyślałybyśmy, że na psychologii znajdą się takie przedmioty. Tak naprawdę przez pierwsze 2,5 roku studiów poznawaliśmy podstawy psychologii z każdej dziedziny, a dopiero później wybieraliśmy specjalność (w naszym przypadku psychologia kliniczna z neuropsychologią). Psychologia to studia jednolite magisterskie, dlatego po trzecim roku nie ma obrony pracy licencjackiej, ale za to pisaliśmy pracę proseminaryjną, która jest mini pracą dyplomową i miała nam pozwolić na przećwiczenie pisania tekstów naukowych przed seminarium magisterskim.

Wybrana przez nas specjalność okazała się strzałem w dziesiątkę. Przedmioty prowadzone przez praktyków były najcenniejsze. Dużo czasu poświęciliśmy na zagadnienia związane z neuropsychologią. Wiedza, którą uzyskałyśmy przez te ostatnie dwa lata jest dla nas najbardziej przydatna w pracy. Na specjalności miałyśmy możliwość brać udział w zajęciach terenowych, które odbywały się w różnych placówkach. Głównym minusem dla nas obu, było to, że duża część zajęć skupiała się na psychologii klinicznej dziecka – nie jest to dziedzina, z którą wiązałyśmy przyszłość. Brakowało nam przedmiotów, które zawierałyby dokładniejszą wiedzę w zakresie psychiatrii – przez 5 lat mieliśmy tylko jeden wykład z tej dziedziny.

Gdybyśmy miały podsumować nasze studia powiedziałybyśmy, że różni ludzie, w różnych sytuacjach, zachowują się różnie. Sumując wszystkie nasze refleksje chciałybyśmy polecić studiowanie psychologii, jeżeli tylko czujecie, że jest to coś dla Was. Jeżeli już się zdecydowaliście to mamy dla Was jeszcze jedną radę – starajcie się działać w praktyce w trakcie studiów, warto jest doświadczyć różnych dziedzin psychologii żeby później wiedzieć w czym najlepiej się odnajdujecie. Ale to i tak wyjdzie w praniu, i wielokrotnie zmienicie zdanie.

Uff, dobrnęłyśmy do końca, chociaż było trudno! Jeżeli chcecie dowiedzieć się o nas więcej, sprawdźcie kto za tym stoi.